Warning!!! [NC ชอว์คุโร] ตอนที่ 9

Chapter 9

 

“แค่จะกินน้ำ ต้องตามติดขนาดนี้เลยรึไง”

คุโรยกใบหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูทอดมองร่างโปร่งกลับด้วยสายตานิ่งเย็น

ในมือบางยกขวดน้ำขึ้นเทใส่แก้วอดถามขึ้นลอยๆกับคนที่ยืนทำหน้านิ่งอย่างชอว์ไม่ได้ จึงเอ่ยปากถามแบบไม่ใส่ใจทั้งที่ในใจกลับหงุดหงิดขึ้นมาแปลกๆ

เล่นตามติด จับตากันทุกฝีก้าวแบบนี้

แต่นั่นก็ดีแล้วล่ะ อยู่ใกล้จนไม่ทันระวังตัว

“ฉันดูว่านายจะเล่นตลกอะไร มันน่าสนุกดีนะเวลาที่มองคนจนตรอกกำลังหาทางออกผ่านใบหน้าใสซื่อซ่อนความคิดแยบยลไว้ในสมองกระทำการอย่างเงียบๆให้เหยื่อตายใจ นายกำลัง…เป็นแบบนั้นหรือเปล่าคุโร”

คนที่แสร้งหิวน้ำซึ่งกำลังยกแก้วขึ้นดื่มเกือบสำลักเมื่อได้ยินประโยคที่ร่างสูงพูด

เขาเหมือนคนรู้ทัน!

สายตาคมกริบที่จ้องมองอยู่ตลอดอย่างไม่คาดสายตา ใบหน้านิ่งเย็นที่กำลังประเมินอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

หัวใจของคุโรเต้นถี่รัว ซ่อนอาการตกใจผ่านใบหน้าเรียบเฉยแสร้งดื่มน้ำต่อไปเหมือนที่ชอว์พูดเป็นเพียงแค่สายลมผ่าน แต่ภายในกายของคุโรรับรู้ได้ว่าสายลมนั้นช่างหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ

ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ ถ้าไม่ชิงลงมือตอนที่เขาเผลอ คนธรรมดาอย่างคุโรจะไปสู้รบตบมือกับมาเฟียใหญ่มากประสบการณ์อย่างชอว์ได้ยังไงกัน!

ช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

เพล้ง!!!

สุดท้ายแล้วแก้วน้ำในมือก็ล่วงกระทบพื้น กลายเป็นเศษแก้วเกลื่อนกระจายทั่ว ทั้งที่ถืออย่างมั่นคงแล้วแท้ๆ

แต่ก็นะ…ถ้าคนมันตั้งใจ จะถือแน่นหรือจับสิ่งนั้นไว้ดีแค่ไหน  ก็ปล่อยให้หลุดมืออย่างคิด

“อ๊ะ! ขอโทษ จู่ๆมันก็หลุดมือ” คุโรบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดมองเศษแก้วกระจายอยู่รอบปลายเท้า

“อย่าขยับ” ชอว์บอกเสียงเฉียบ “เดี๋ยวจะให้คนมาเก็บเอง”

“แต่ผมไม่ระวังทำแตกเอง อย่าเดือดร้อนคนอื่นผมเป็นคนทำ ผมจะเก็บเอง” คุโรดื้อดึงไม่ฟังคำของชอว์ ร่างโปร่งย่อตัวลงนั่ง มือเรียวยื่นเก็บเศษแก้วชิ้นใหญ่ก่อน

“ฉันบอกว่าให้คนอื่นทำยังล่ะ!อย่าแตะ เดี๋ยวได้โดนบาดเอาหรอก” ชอว์ปรามคุโรอย่างไม่พอใจ

ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้คว้าคอเสื้อของคุโรดึงให้ลุกขึ้น  อุ้มลอยขึ้นจากพื้นแบกไว้บนไหล่กว้าง

“จะทำอะไร!!!” คุโรแสร้งร้องถามไปอย่างนั้น เศษแก้วในมือกำแน่นอย่างหมายมาด

ชอว์ไม่อยากเห็นคุโรเลือดออกหรือบาดเจ็บใดๆทั้งนั้น จะแผลเล็กแผลน้อยเขาก็ไม่อยากให้กายบางมีบาดแผล

น่าเสียดายที่ความห่วงใยไม่ซึมซับเข้าถึงจิตใจของใครอีกคน

ฉึก!!!

คุโรไม่ได้ดิ้นรนที่จะหนี แต่เขาแค่รอโอกาสใกล้ชิด ขาดความระวังตัวของอีกฝ่ายและเอามันมาใช้ให้เป็นประโยชน์

เศษแก้วขนาดใหญ่ปักทิ่มลงที่กลางแผ่นหลัง ในขณะที่ร่างกายโปร่งถูกแบกไว้บนไหล่

“ใจเด็ดไม่เบาเลยนะ” ชอว์พูดชม

ในทีแรกเขาหยุดชะงักเมื่อความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นผล่านทั่วแผ่นหลัง ทว่าใบหน้าหล่อร้ายเหยียดยิ้มด้วยความชอบใจ

“ปล่อยผมลง!!!ไม่อย่างนั้นผมจะแทงคุณอีกรอบ!!!” คุโรเริ่มดิ้นรนขึ้นมาบ้าง เมื่อรับรู้ถึงแรงรัดของวงแขนแกร่งที่ต้นขาตัวเอง หวังเอาตัวรอดด้วยการพูดจาข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเอาจริง

“ความรักของคุโรที่มีให้ฉันนี่รุนแรงจังน้า” ชอว์พูดอย่างขี้เล่น เขากำลังพาคุโรกลับเข้าห้องอีกครั้ง

“ขนาดนี่ทำให้ฉันเลือดออกได้ งั้นถ้าฉันจะเอาคืนบ้าง อย่ามาร้องทีหลังก็แล้วกัน!!!”

น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวตาดดังลั่นห้อง คุโรเบิกตาโพลงอย่างเสียวสันหลังวูบ

“ชอว์!!!ไอ้คนปลิ้นปล้อน ไหนว่าถ้าผมทำให้คุณเลือดออกได้คุณจะปล่อยผม ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผมไง!!” คุโรรีบแย้งถึงข้อตกลงก่อนที่จะถูกพาตัวมาที่นี่

“ถ้าเป็นมาเฟียคนอื่นอาจจะรักษาคำพูดไม่ตะบัดสัตย์ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ จะแทงฉันให้พรุนกว่านี้ เลือดไหลท่วมกาย ฉันก็ไม่ปล่อยคุโร พูดไปแล้วคุโรดื้อกับฉันสองครั้งแล้วนะ ยังไงครั้งนี้ก็คงต้องรวบยอดแล้วล่ะ หึ!”

ชอว์แสยะยิ้มร้ายกาจ ปรายสายตาคมมองร่างกายโปร่งที่ถูกเขาแบกไว้บนไหล่

“ไอ้สารเลว!!!ไอ้คนถ่อยกลิ้งกลอก ทุเรศ!!!” คุโรด่ากราด

ไม่มีความจำเป็นปราณีมาเฟียอย่างชอว์ เขารังแต่จะเป็นพิษร้ายกับคุโร นึกแค้นใจทั้งๆที่ตัวเองกำลังหนีจากผู้ชายคนนี้ได้แล้วแท้ๆ อุตส่าห์คิดหาทางอื่นสืบเรื่องของชอว์โดยที่ไม่ต้องเข้าใกล้คนอันตรายแบบนี้ แต่ทำไมกัน!ยิ่งหนีกลับยิ่งจนตรอก!

ฉึก!!!ฉึก!!!

คุโรแทงกลางหลังของชอว์ซ้ำสองที ในเมื่อเขาไม่คิดปราณีใคร เห็นอกเห็นใจมนุษย์คนไหน คุโรก็ไม่จำเป็นต้องสนใจว่าเขาจะอยู่หรือตาย

ทั้งรักทั้งชังคนๆนี้เหลือเกิน

ความรักที่คุโรมีให้เป็นความรักที่เจ้าตัวยังต้องาตัวเองหนีจากความรู้สึกนี้เสียเอง เพราะมันอันตรายเกินไป ความรักแบบนี้มันอันตรายเกินไป ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นตราบที่เขายังมีใครอีกคนเคียงข้าง

ตุบ!!!

“ฮึก!!!”

ร่างกายโปร่งถูกเหวี่ยงลงบนเตียง โดยที่คนทำตั้งใจให้อีกฝ่ายเจ็บกับการกระทำ คุโรเจ็บจุกไปทั่วร่าง ถึงแม้จะมีที่นอนนุ่มรองรับแต่แรงเหวี่ยงทุ่มมากมายขนาดนั้นมันสร้างความเจ็บได้ไม่น้อย อาวุธที่กำแน่นไว้ในมือหวังจะทำร้ายร่างสูงถูกมาเฟียใหญ่กระชากดึงออกจากมือบาง จนโดนบาดได้เลือดไปอีกคน ชอว์ไม่สนใจบาดแผลเล็กน้อยของคุโร เขานึกเปรียบเทียบว่าทีใครทีมัน

ช่างเป็นการร่วมรักที่รุนแรงเคล้ากลิ่นคาวเลือดทั้งคู่!

 ซ้ำยังไม่ทันตั้งตัวถอยหนีร่างหนาก็กระโจนขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว ถอดเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออก กลิ่นคาวคลุ้งด้วยเลือดที่ซึมเปียกทั่วแผ่นหลังและเนื้อผ้า เขายังไม่ทิ้งซะทีเดียวนำมันมาใช้ให้เป็นประโยชน์ รวบผูกมัดที่ข้อมือของร่างโปร่ง

“คุโรตาฉันบ้างล่ะนะ เตรียมรับความเจ็บปวดไว้ได้เลย”

“ดะ…เดี๋ยว!!!อย่า!!!” คุโรแผดเสียงร้องห้ามดังลั่นห้องด้วยความตื่นตระหนก

ร่างสูงเริ่มคุกคามด้วยการทาบทับ แทรกขาข้างหนึ่งไว้กลางหว่างขาของคุโร สายตาแบบนั้นบ่งบอกเลยว่าชอว์เอาจริงแน่ๆไม่ได้ล้อเล่น

แต่มาเฟียอย่างชอว์ก็ไม่เคยล้อเล่นกับใครอยู่

“ห้ามไปก็เท่านั้น!หนึ่งปีที่ฉันต้องอดทน ทั้งที่เห็นแต่จับต้องไม่ได้ วันนี้จะขย้ำให้คุ้มกับวันเวลาที่เสียไป” ชอว์ประกาศกร้าว เขาเอาจริง!พอกันทีกับความอดทนที่ผ่านมา

ร่างบางนอนอยู่ใต้ร่างของเขาแล้วในตอนนี้ ไม่มีวันที่เขาจะหยุดเรื่องนี้

ถ้าอีกฝ่ายเรียกว่านั่นคือการขืนใจ เขาก็ยินดีน้อมรับถ้อยคำนั้นไว้

สำหรับเขามันคือการแสดงความรักต่ออีกฝ่าย ต้องการที่จะครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียว

ใครหน้าไหนอย่าได้แตะ!เขาจะเป่าสมองมันให้กระจุยถ้ากล้าแตะต้องของรักของเขา

“ปล่อย!!!” คุโรขัดขืนอย่างสุดกำลัง ทั้งที่ข้อมือโดนรวมมัดกดตรึงไว้เหนือหา ร่างกายที่ถูกทาบทับจากคนด้านบน ดูๆแล้วคุโรกำลังพ่ายแพ้ยังไงอย่างงั้น

“ดิ้นพอรึยัง! รังเกียจกันมากนักรึไง” ชอว์เริ่มมีน้ำโหขึ้นทันที มือของเขาจับต้องลูบคลำไปที่ไหน คุโรเป็นต้องเบี่ยงหนีหรือพยายามดิ้นรนขัดขืนสัมผัสของเขา

“ยังต้องให้พูดออกมาเป็นคำอีกรึไง แค่สายตาของผมกับร่างกายของผมที่ปฏิเสธคุณ มันยังไม่ชัดเจนพอหรอ คุณชอว์!” คุโรกระแทกเสียงใส่

“ก็มาดูกันว่า จะปฏิเสธฉันไปได้ซักเท่าไหร่!”

“คุณกล้าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหรอ มันก็เท่ากับว่าคุณนอกใจอี้ฟ่าน คนรักของคุณนะ” คุโรรีบแย้งหวังเอาตัวรอด พอพูดถึงชื่ออี้ฟ่านขึ้นหัวใจก็พาลเจ็บจี๊ด

“คิดว่าฉันเป็นอะไร? พระเอกเหรอที่รัก ต้องเลือกแค่คนใดคนหนึ่ง นั่นไม่ใช่ฉัน!” ชอว์ยิ้มร้ายกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้านใจ

เรื่องอี้ฟ่าน เขามีวิธีจัดการตั้งแต่ที่คุโรมาปรากฎตัวสู่สายตาเขาอีกครั้ง

“เห็นแก่ตัว!” คุโรต่อว่าอย่างเดียดฉันท์ จ้องมองร่างสูงด้วยสายตารังเกียจ

“เลิกพูดมาก เพื่อยืดเวลา ฉันจะทำให้คุโรเป็นของฉันอย่างเต็มตัว”

คุโรนึกหาทางรอดในช่วงเวลาอึดใจหนึ่ง ขาข้างที่ยังเป็นอิสระปราศจากการเบียดแทรก ยกงอเข้าหาตัวถีบอัดเข้าที่หน้าท้องแกร่งของชอว์เต็มกำลังในช่วงที่ร่างสูงกำลังโน้มตัวเข้าหา

พลั่ก!!!

ชอว์กระเด็นออกจากตัวคุโรไปไม่มาก ร่างบางรีบพลิกตัวคลานลงจากเตียงด้วยความว่องไว

หมับ!!!ครูดดด!!!

ไม่ไวเท่ามาเฟียใจร้าย มือหนาค้วาหมับเข้าที่ข้อขา ลากอย่างรวดเร็วดึงกลับเข้าหาในตำปหน่งเดิม คุโรกัดฟันใช้สมองพลิกกายหงายลงกับเตียงเหมือนเดิม วาดขาอีกข้างที่ไม่ได้ถูกจับหมายจะฟาดเข้าที่ก้านคอของชอว์

หมับ!!!

“ฤทธิ์เยอะนักนะ!” ชอว์คำรามอย่างโกรธจัด เขาคว้าหมับเข้าที่ขาอีกข้างซึ่งหมายจะทำร้ายเขา

“ผมไม่ยอมคุณหรอก!ถ้าจะทำแบบนี้กับผม ฆ่าผมเลยเถอะ!” คุโรร่ำร้องอย่างหมดหนทาง ตัวเองใช้แรงไปมากที่จะพยายามหนี สุดท้ายก็มาตายรังอยู่แบบเดิม

มือสองข้างที่ถูกรวบมัดไว้ด้วยเสื้อเปื้อนเลือดยันแผงอกแกร่งไว้ไม่ให้โน้มเข้าหา ใบหน้าหล่อของชอว์ไม่ได้แยแสต่อคำร้องขอนั่นซักนิด

ฆ่างั้นเหรอ วิธีที่ทำให้มนุษย์หมดลมหายใจมีเยอะแยะ เขามักมอบความตายให้กับคนน่าสมเพชเหล่านั้นเสมอบนวิถีทางแบบมาเฟีย

หากชอว์จะฆ่าคุโรตามคำขอของร่างบาง เขาจะฆ่าด้วยวิธีแสนพิเศษที่มอบให้แด่มนุษย์นามว่าคุโรสึกิ คุโรอิคนเดียวเท่านั้น

“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น!!!” ชอว์ตวาดกร้าว ยามที่ดวงตาคมอันเป็นเสน่ห์ประจำตัวของคุโรมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง เขาทนมองไม่ได้จริงๆ

สายตาที่ต่อต้าน

“ฮึก…อื้อออออ!!อะ…อย่า…”

ชอว์สอดมือหนาผ่านชายเสื้อสำรวจผิวกายนุ่มลืน เคลื่อนขึ้นแผ่นอกบางขยี้ยอดอกจนชูชันแข็งขึงสู้นิ้วของเขา  ใบหน้าหล่อเลือกจู่โจมเข้าที่จุดเร้าสำคัญเพื่อให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วม ลิ้นชื้นระเรงเลียยอดอกผ่านเนื้อผ้าที่ยังคงปิดปิดร่างกาย ถ้าคุโรบิดหนีเขาจะขบกัดฟันคมที่ยอดอกแม้เนื้อผ้าจะบดบังให้แต่มันก็ไม่ได้บรรเทาความเจ็บปวดแม้แต่น้อย มือหนาที่สอดอยู่ด้านในใช้เล็บจิกปลายยอด

“เจ็บ!” คุโรร้องท้วง นิ่วหน้าน้ำตาไหลที่หางตา

ชอว์เพียงแค่เหลือบสายตาขึ้นมอง ลิ้นของเขายังคงทำงานหน้าที่ต่อไปพร้อมกับนิ้วมือใต้เสื้อ สุดท้ายชอว์ก็มองว่าเสื้อคือสิ่งบดบังทัศนีภาพที่สวยงาม เขาผละออกแล้วดึงทึ้งจนรังกระดุมขาดสาบเสื้อแยกออกจากกัน รั้งดึงมันอีกรอบจนไปติดอยู่ที่ไหล่มน จัดการถอดกางเกงและชั้นในตัวบางออกจกาเรียวขายาวอย่างคล่องแคล่วแม้ว่าคุโรจะพยายามหนีบขาเข้าหากันสุดท้ายมันก็ถูกดึงออกโยนทิ้งไปอย่างไร้ทิ้งทาง

ความเย็นอาบไร้ผิวกายขางโปร่ง ชอว์กวาดสายตาเหมือนพบของมีค่า ไล้ฝ่ามือไปตามเรือนร่างน่าหลงไหล

มาเฟียหนุ่มเลือดร้อนรู้แค่ว่า ร่างกายเปลือยเปล่าตรงหน้านี้มีเขาคนเดียวที่เป็นเจ้าของ

ชอว์แทรกตัวกั้นไว้ตรงหว่างขาเรียว เขาไม่คิดที่จะกดตรึงข้อมือที่ถูกรวบมัดนั่นไว้อีกแล้ว แม้ว่ามันจะเกะกะเขาไม่น้อยเพราะร่างบางพยายามใช้มันผลักไสเขา

ซึ่งทำไปก็เท่านั้นไม่ก่อเกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา รังแต่จะทำให้ชอว์รำคาญและเผลอสั่งสอนอย่างรุนแรงกลับไป

ฝ่ามือร้อนสอดให้ขาข้างหนึ่งตั้งชันบีบเค้นคลึงสะโพกอย่างหนักหน่วง ใบหน้าหล่อโน้มเขาหาทาบทับริมฝีปากร้อนกดจูบแทรกลิ้นเข้าโพรงปากอย่างชำนาญการ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามปิดปากเม้มแน่นแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่อาจทนความเจ็บที่ขบกัดอยู่รอบแนวคางไม่ได้จนต้องเผยอปากรับลิ้นอย่างจำยอม

ใบหน้าหล่อเคลื่อนต่ำลงปตามลำคอหอมกรุ่น กลิ่นกายเฉพาะตัวของคุโรทำเอาเขาทิ้งรอยฟันขบกัดผิวกายขาวนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวและหลงลืม ฝากไว้แต่สัมผัสดิบเถื่อนบนผิวกายขาว

“อืออ…อะ…อา…อื๊อออ”

คุโรพยายามสกัดกลั้นเสียงครางแต่เมื่อถูกเร้ามากเข้าก้เผลอครางออกไปอย่างลืมตัว

ลิ้นร้อนลากผ่านวกวนอยู่รอบป่านวงสีสวย ตวัดเลียขึ้นลงที่ยอดอกชูชัน คุโรดิ้นเร่าแทบขาดใจ มันเป้นจุดเร้าที่คุโรไม่สามารถปิดปากอดกลั้นเสียงครางรัญจวนได้อีก ริมฝีปากบวมเจ่อที่ถูกดูดดุนเผยอห่อปากคราง แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหอบสั่น

มือหนาเอาแต่ลากไล้อยู่ที่โคนขาและช่วงสะโพก ค่อยละทิ้งจุดนั้นเคลื่อนขึ้นไปตามช่วงเอวและทำหน้าที่สร้างความเสียวซ่านให้กับยอดอกอีกข้าง

“อะ…อื้ออออ!” คุโรบิดส่ายร่างกายช่วงร่างอย่างขาดความระวังเบียดเสียดกับชอว์อย่างไม่รุ้เนื้อรู้ตัว

สองขายาวครูดไปตามที่นอนนุ่มอย่างทรมานไปทั่วสรรพางค์กาย ปลายเท้าจิกฝัง

“แฮ่กๆๆฮึก…อะ….อ๊า!”

ความเสียวซ่านวาบหวามเข้าโจมตีจนหลงลืมสติ แม้ใจขัดขืนแต่กายยินยอมตามความใคร่ของมนุษย์ทั่วไป คุโรสุดจะต่อต้านอีกต่อไป

ชอว์บดเบียดช่วงสะโพกของเขาแนบกับกลางกลายของคุโร ร่างสูงรับรู้ถึงความขยับขยายโป่งพองอัดแน่นผ่านกางเกงของเขา เขาแนบเน้นแสร้งเย้าโยกในจังหวะเนิบนาบเหมือนจำลองให้นใต้ร่างรุ้ว่าหากเอาจริงเมื่อไหร่เขาจะกระแทกไม่บันยะบันยัง

“ฮึ่ม!” เป็นเขาเองที่จำลองความคิดนั้นขึ้นมาในหัวสุดท้ายก็ทนไม่ได้ ผละออกห่างจัดการปลดเปลื้องกางเกงและชั้นในสีดำออกจากกาย

คุโรลืมตาโพรงอย่างตกใจเมื่อเห็นความแข็งขึงของอีกฝ่ายนาบทับกับกลางกายของตนอีกครั้ง แบบเนื้อแนบเนื้อของแท้

ไม่ไหว!

แค่ขนาด ร่างบางก็รับรู้แล้วตัวเองรับสิ่งนั้นเข้าไปในร่างกายไม่ไหว

“ไม่!!!พอทีเถอะ ให้มันจบแค่นี้!” คุโรเริ่มดึงสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง

ชอว์ท้าทายร่างกายบางด้วยการใช้สองมือดึงรั้งเอวบางให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมหลังจากที่เจ้าตัวถดถอยหนี ส่ายหน้าพรืดปฏิเสธอย่างเดียวเมื่อเห็นเจ้าสิ่งนั้นของเขา เขารวบสองขาเรียวแล้วโน้มกดไปแนบลำตัวช่วงบนของร่างบาง ช่องทางสีสวยปรากฎให้เห็นชัด

“เฮือก!!!”

ครั้งแรกแบบไม่นึกถึงใจคนโดนกระทำ ชอว์สอดเข้าที่เดียวสามนิ้วลึกและสุดทาง!

“นี่แค่นิ้ว กลับตอดรัดดีแบบนี้” ชอว์เอ่ยชมน้ำเสียงพร่า

“เจ็บ!อะ…อ๊ะๆๆ…ฮึก…อื๊ออออ…ชะ…ชอว์…อ๊า!”

นิ้วทั้งสามงอส่วนปลายครูดรูดผนังอ่อนนุ่มด้านใน เมื่อนิ้วเริ่มขยับมันเป็นจุดเร้าที่สร้างความเสียวซ่านได้ดียิ่งกว่ายอดอก แต่ถ้าถุกเร้าทั้งสองจุดพร้อมกัน คุโรแทบสูญสิ้นปณิธานอันแน่วแน่ว่าไม่ยอมให้ชอว์ขืนใจตนได้ คนที่ดิ้นรนในตอนแรกกลับหอบแฮ่กครางกระเส่าแทบขาดใจ

ทั้งยอดอกที่ถูกดูดดุนระเรงเลียกับช่วงล่างที่ถูกครูดเร้าเข้าออก ใบหน้าชุ่มเหงื่อแหงนเชิดห่อปากอบคราง

ชอว์พินิจมองด้วยความหลงไหล คุโรยกสองมือที่ผูกมัดติดกันยกวางไว้เหนือหัวตัวเอง รวยขยำผ้าปูที่นอนอย่างระบายความเสียว ขาเรียวยาวอ้ากว้างตั้งชันเองโดยที่ชอว์ไม่ต้องเปลืองแรงจัดการ

น้ำใสไหลปริ่มจากส่วนปลายยอดของกายบาง เยิ้มหยดที่หน้าท้องตรงแอ่งสะดือพอดิบพอดี ชอว์โน้มหน้าตวัดเลียแอ่งน้ำตื่น ริมฝีปากครอบครองตัวตนของคุโร

“ฮึก!!!”

ความอุ่นชื้นของโพรงปากที่ครอบคลุมทิ้งดิ่งสวมครอบลงมา คุโรรับรู้อย่างเขินอาย ริมฝีปากบีบรูดรึงตั้งแต่โคนสุดปลาย พอถึงช่วงปลายชอว์จะเพิ่มแรงดูด แต่จิกปลายลิ้นที่ส่วนปลายยอด ห้ามไม่ให้คุโรปลดปล่อย

“ฮ่ะ…อ๊ะ…อา…อื้มมมม….อ๊า!!!!”

เพียงแค่ชอว์ปล่อยริมฝีปากออกจากส่วนอ่อนไหว คุโรปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นจนเรอะหน้าท้อง นิ้วทั้งสามที่เย้าแหย่ถูกถอนออกมาปาดไล้เก็บน้ำหล่อลื่นไปสอดใส่ในช่องทางด้านหลัง

เขาทนมามากพอแล้ว…

ชอว์เกรงว่าตอนที่เขาสอดใส่คุโรจะหุบขา เขาจึงจัดท่าให้ใหม่ด้วยการงอขาข้างหนึ่งกดแนบลำตัวร่างบาง อีกข้างวางพาดบ่ากว้างของเขาไว้

อาศัยช่วงที่คุโรหอบเหนื่อย เขาจ่อไปที่ช่องทางด้านหลังพอได้ตำแหน่งที่เหมาะ สอดจ้วงเข้าครั้งเดียวอย่างโหดร้ายจนสุดปลายทาง!

“เฮือกกก!!!เจ็บ!ชอว์….ผมเจ็บ!” คุโรน้ำตาไหลพราก จุกแน่นที่ท้องน้อย ความเจ็บแล่นปราบทั่วไขสันหลัง เนื้อกายเหมือนฉีกขาด

เมื่อความแข็งแกร่งผสานแนบกับเนื้ออุ่นนุ่มที่ตอดรัดตัวตนของเขาถี่รัว ชอว์ขบกรามแน่นมองท่วงท่าที่เขาจัดวางขาให้ในทีแรก ท่านี้สามารถเห็นตัวตนของเขาผลุบเข้าออกที่ช่องทางด้านหลังได้อย่างชัดเจน

เขารู้ว่าเขานั้นตะกละตะกรามจะเสพสมกามารมณ์ครั้งนี้อย่างดิบเถื่อน จึงไม่อาจรอให้เจ้าของช่องทางอุ่นได้ปรับตัว ชอว์ถอนกายออกมาจนหมดโจนจ้วงเข้ามาอีกครั้งจนสุด คุโรดิ้นพล่านกัดฟันอย่างเจ็บปวด

จากนั้นบทรักร้อนแรงจริงจังเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางเสียงหยาบโลนของเนื้อกระทบเนื้อ ชอว์มองทุกครั้งที่ตัวจนของเขากระแทกกระทั้นเข้าออก มันทำให้อารมณ์ดิบเถื่อนของเขาแสดงออกมาจนหมด

“อ๊ะๆ…อื๊ออออ….ฮ่ะ..อ่ะ…อื้ออออ เบาๆผม…ฮึก…อื๊ม…เจ็บ” คุโรที่สองมือจิกผ้าปูที่นอนแน่น เชิดหงายหน้าบอก ร่างกายสั่นคลอนอย่างรุนแรง

“ฮึ่มม” ชอว์ครางต่ำในลำคอ เร่งเอวสอบหนักล่วงล้ำออกหมดเข้าจนสุด กระแทกรัวๆที่จุดเร้าภายในกาย

“ชอว์….อ๊า…อ๊า…”

ความต้องการปลดปล่อยของคุโรมาถึงขีดสุด ส่วนอ่อนไหวปลดปล่อยน้ำรักอีกครั้งทั้งที่ไม่มีการโอ้โลมส่วนนั้นเลย มันเพียงแค่เด้งขึ้นลงตามจังหวะกระทุ้งกระแทกแสนดิบเถื่อน

“ซีดดดดด…อ่า” ชอว์ปลดปล่อยฉีดน้ำรักอุ่นร้อนเข้าภายในกายของคุโรทุกหยาดหยด จนเมื่อของเหลวไม่มีหนทางจะไปต่อมันเยิ้มออกเต็มหน้าขา

“แฮ่กๆๆ!!” คุโรหอบหนักโกยอากาศเข้าปอด

“เบื่อที่นอนแล้ว อยากรับลม” ชอว์บอก เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ ลุกเดินลงจากเตียงไปที่ประตูเลื่อนแบบกระจก ม่านสีขาวที่ถูกปิดคลุมไว้ถูกเปิดออกจนสุด

ข้างนอกมืดแล้ว ระเบียงที่ยื่นออกไปด้านนอกถ้าไปยืนตรงจุดนั้นคงเห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงจนสุดสายตา

หมับ!!

ชอว์เดินกลับมากระชากแขนคุโร ร่างบางไม่ทันตั้งตัวถูกลากไปตามแรง ชอว์พลิกกายบางที่ยืนแทบไม่ไหวให้หันหน้าเข้ากระจก คร่อมยันด้านหลังบดเบียดร่างกายจนอัดกายบางติดกระจก

“สวยมั้ย” ชอว์ถามเสียงพร่าที้ขางหู

“…” คุโรไม่ตอบ

“วิวดี เริ่มเลยละกัน”

ชอว์ยึดจับสะโพกของคุโรด้วยสองมือ สอดส่วนแข็งขึงเข้าในช่องทางด้านหลังอีกครั้ง คราวนี้ง่ายดายเพราะสิ่งหล่อลื่นที่คั่งค้างอยู่ภายในมากมาย ขณะที่ยืนมันไหลอาบเยิ้มทั่วต้นขา

“ฮึก!” คุโรจิกฝ่ามือครูดไปกับกระจกจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด ริมฝีปากเผยอครางจนไอร้อนพ่นใส่กระจกจนมัว

“ยั่วกันรึไงที่รัก” ชอว์ถาม ขณะที่ร่างกายของเขาโจนจ้วงกระทั้นไปตามจังหวะที่รุนแรงหนักหน่วง

คุโรขาล้าแทบยืนไม่อยู่

“อื๊อออ…อ่ะ…อ๊ะๆ…อา”

บานกระจกสะเทือนตามแรงกระแทก ชอว์เอื้อมมือมาโอบรอบกายด้านหน้าของคุโรมือข้างหนึ่งกอบกุมแกนกายของร่างบางชักนำไปตามแรงกระทั้นด้านหลัง มืออีกข้างบดขยี้ยอดอกชูชัน ใบหน้าหล่อโน้มแนบติดผินหลังบางอย่างคลอเคลีย ขบกัดผิวกายในบางครั้งจนเป็นรอยแดงสลับรอยฟัน

คุโรได้ยินเสียงหอบหนักและคำรามต่ำในลำคอจากคนที่แนบใบหน้าชิดซอกคอ ชอว์เองก็ได้ยินเสียงครางรัญจวนจากอีกฝ่ายชัดเจน

“คุโรเป็นของฉัน ซีดดด…จำใส่หัวไว้ว่าร่างกายนี้เป็นของฉัน!!!” ชอว์ประกาศกร้าว

รัวชักแกนกายนั้น ขยี้ปลายนิ้วที่ยอดอก กระแทกโจนจ้วง ทุกอย่างทำหน้าที่ตามจังหวะสอดคล้องกันได้ดีจนคุโรร่างกายสะท้านมาถึงขีดสุดอีกครั้ง

“อ๊ะ….อ๊ะ…อื๊อออออ!!!”

น้ำรักพ่นฉีดใส่กระจกใส คุโรหอบแห่ก ชอว์กระแทกอีกสองสามทีเขาก็ปลดปล่อยของเหลวภายในกายอุ่นอีกครั้ง เยอะจนไหลย้อนอาบทั่วต้นขา

“พอ…พอเถอะ…แฮ่กกๆ” คุโรเกือบทรุดกายลงกับพื้น แต่ชอว์รวบอุ้มไว้ในอ้อมแขน เขาดินไปวางร่างบางไว้บนที่นอนดังเดิม

พลิกกายบางให้คว่ำกับที่นอนนุ่ม ยกขาเรียวให้ตั้งชัน ช่องทางด้านหลังปรากฎสู่ส่ายตาอีกครั้ง นิ้วเรียวสอดใส่ควักของเหลวออกมาจนหมด

ชอว์อยากทำให้คุโรหมดฤทธิ์กว่านี้ เขาสอดนิ้วเข้าไปภายในกายอุ่นใหม่อีกครั้ง สอดดึงเข้าออกครูดรั้งผนังนุ่ม

“แฮ่กๆ…พอ…อ๊า!!!เมื่อไหร่คุณจะหยุด!!!” คุโรหอบสะท้าหนักกับที่นอน สะโพกที่ลอยเด่นบิดส่ายหนีเรียวนิ้วที่สร้างความเสียวซ่านให้อีกระลอก

“จนกว่าเราทั้งคู่จะหมดแรง คุโรน้อยของฉัน” ชอว์บอกเสียงพร่า

ถอนนิ้วออกแล้วแทรกความแข็งขึงเข้ามาอีกครั้งขณะที่ตัวเองยืนอยู่เต็มความสูง

ร่างกายบางโยกคลอนอย่างรุนแรง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง มันทั้งรัวเร็วถี่กระชั้น กระแทกหนักหน่วงจนแทบคลั่ง รู้สึกช่องทางอ่อนนุ่มเสียดร้อนเพราะแรงเสียดสีที่รัวเร็วมากเกินไป

คุโรหอบครางลั่นเมื่อมาถึงจุดปลดปล่อยอีกครั้ง ทว่าร่างสูงยังคงดำเนินกิจกามต่อตามใจชอบ ขบกัดไปทั่วผิวกาย แม้กระทั่งซอกขาในช่วงที่บทรักร้อนแรงเริ่มต้นขึ้นใหม่ ยาวนานจนคุโรเหนื่อยและหลับไปในที่สุด

 

ชอว์ทิ้งร่างบางสิ้นเรี่ยวแรงไว้บนเตียง เขาสวมกางเกงที่ถอดทิ้งไว้เดินออกจากห้อง ให้ลูกน้องทำแผลที่ด้านหลังให้ เลือดสีแดงไหลอาบมีแผลถูกแทงอยู่สามที่ เมื่อแผลถูกทำความสะอาดและพันทับด้วยผ้าพันแผลรอบเอวแกร่ง เขาถึงเดินกลับเข้าห้องมาจัดการร่ากายของคุโรด้วยตัวเขาเอง พันธนาการที่มือถูกปลดปล่อย นี่เองเขาถึงเห็นบาดแผลที่มือของคุโร ชอว์เช็ดตัวและทำแผลให้ จากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกาย ไม่ลืมรั้งกายโปร่งเข้ามากอดแนบแน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีหายตอนที่เขาหลับตาลง